Avatar

In de zetel voert de Avatar een strijd op leven en dood met de Vuurheer.  Vuurballen vliegen heen en weer, de kleine Airbender heeft het moeilijk (zoals altijd in het begin van het verhaal; seffens ligt hij schijndood op de vloer om dan onverwacht toch nog de strijd te winnen, maar dat is voor sebiet).

-"Help! Help! De Vuurheer is niet te stoppen!! Wie of wat kan de Vuurheer stoppen?"

Waarop R. (3.5 ondertussen) zegt: "Wacht, ik weet hoe we hem kunnen stoppen!", naar de keuken loopt en zijn favoriete verkeerslicht haalt.
-"Voila, nu is het rood."

Zagen (bis)

Vandaag moest ik de hele dag zagen. Dat ging zo.

In een wolk van roekeloze we-hebben-toch-al-alles anti materialistische inspiratie, hebben ze aan mijn kant van de familie beslist om dit jaar géén cadeautjes te kopen.  Al dat gedoe, elk jaar weer, niet voor ons.

Maar om toch iets verrassends te doen, kregen we de opdracht om een lotje-trek-persoon-mens cadeautje te maken. Inderdaad. De Bongo-bon naar de hel teruggedreven. Waar het voorheen volstond om de erfzonde af te kopen met een aai over de bankkaart, komen we er nu niet zo goedkoop vanaf.  Uurlonen tellen niet, vooral niet in de vakantie.

Leuk idee, voor alle studeerders, die na de vakantie aan de examenslag moeten beginnen. Zij vinden immers *alles* interessanter dan studeren. Dus verwacht ik mij aan niets minder dan een replica van de Taj Mahal, met een kopnaald uit een blok brandhout gekrabd.  Of het eerste boek van Harry Potter, met zelfgeknipte krantenlettertjes op een set van placemats gekleefd. Inclusief miniaturen.

Met minder zal ik ontgoocheld zijn.

Zelf heb ik een halve dag zitten zagen. Zagen om te proberen, eerst, lijmen, prutsen, en dan voor te goei.  Een halve dag zagen aan iets wat er uit ziet alsof het op een minuut of vijf bij elkaar gehakt is.

Een fijne kerst nog, daar aan de andere kant van den draad.

[waarop de sponzen eega iets in de achtergrond roept als: "en doe nu niet alsof ge het niet plezant vindt, gij mislukt slachtoffer"]

Zagen

Vandaag moest ik zagen. De vermoeidheid van een heel semester in de vorm van gezaag.
Al van het moment waarop ik uit mijn bed kwam tot na het vallen van de avond. Zagen.

Was er te veel brood of te weinig, ik was malcontent. Waren de kinderen te vrolijk of te ambetant, ik vloog mopperend uit. Riepen ze van te dicht of van te ver, het zat niet goed. Zagen. Ouwe-venten-gezaag, de ganse dag.

Een mens die aan het zagen is, wenst daarvan niet op de hoogte gebracht te worden. Net zomin als iemand met een ochtendhumeur. Daar komt enkel meer gezaag van.

Tot op het moment dat ik mezelf hoorde zagen. Toen viel plots mijn frank, over welke absurditeiten ik vandaag heb zitten knorren.  En dan krijgt een mens onvermijdelijk de slappe lach. Even onmogelijk te stoppen.

Ik weet niet wat mijn huisgenoten nu het liefste hadden.

[Ik vermoed: den ouwen in zijn bed, en rap.]

Toneel

Eerst moet een mens bespreken waarover het toneel gaat:

(om dan on-stage te discussiëren over wie weer het volgende trucje ging doen)

Moe

Nog eentje om het af te leren:
 

Lifter

Ik heb nog eens een lifter meegenomen. Dat was lang geleden, de mensen durven het niet meer.

De vorige was al een hele tijd geleden, toen had ik een oud vrouwtje meegenomen.  Ik had eerst voor het rond punt van Kampenhout Sas een liftende, hardrockachtige nozem laten staan en voelde mij daar wat slecht bij. Toen achter het rond punt een dametje stond te liften, kon dat mijn schuldgevoel wat verlichten.

Bleek dat het vrouwtje op weg naar Leuven station was, om daar met haar zelf geschilderd karton de ketterse studenten te gaan bekeren. En ze begon alvast met mij, in de auto.
Karma. Nooit heb ik meer verlangd naar het ruige gezelschap van een langharige punker.

Nu was het een meisje dat in het midden van de weg stond, aan de afrit van de E19, met een grote schildersmap onder de arm.

Ik remde af om haar te laten oversteken, maar ze gebaarde dat ze net uit die vrachtwagen daar was gestapt en op zoek was naar een lift. Waarheen? Naar the curve in Moizen, in het Engels.

Zoals dat dan gaat met lifters, wilde ik haar eerst afzetten aan den Trianon, waar ik naar rechts moet, maar reed dan toch maar snel enkele kilometers de omweg langs links.

Ze zat op de achterbank en toen zag ik het eigenlijk pas: haar trainingspak was nat en vuil. Ze had een soort snot-bloed-neus die ze met de binnenkant van haar pols wegveegde. In de plaats van een klassiek liftersgesprek te voeren, zat ze de hele tijd in zichzelf te prevelen.  "Kom je van Brussel?", vroeg ik. "No, Kortenberg." Wie van de streek is, denkt dan meteen hetzelfde. Ze straalde een erg gespannen energie uit, een beetje vulkanesk. En ik was moe.

Toen ik haar aan de spoorwegbrug van Muizen achterliet, was ik dan een tikkeltje opgelucht, tot mijn schaamte nu.  Ik ben vergeten te vragen hoe ze heette, en om haar schilderijen te mogen zien. Vergeten te checken of ze eigenlijk wel een echte plaats had om naartoe te gaan.

Het is niet gemakkelijk om het juiste te doen, omdat we nooit goed weten wat dat precies inhoudt.  En een mens moet zichzelf ook niet overschatten.

Frustrerend

Zo is dat.

Je kan je kinderen vol steken met gezond eten, met fysiologisch water kan je het snot uit hun neus trekken. Als ze ziek zijn zet je een emmertje of draai je een extra wasje.

Je kan ze aanmoedigen en positief reinforcen tot je scheel ziet. Je kan 's avonds gruwelverhalen vertellen of vrolijke liedjes zingen. Tekenen, schilderen, kliederen in roos, geel en goud.

Maar als er 's avonds donkere gedachten in hun hoofd sluipen, dan kan je er niet aan.

Zelfs niet langs hun oor, met een heel fijn haakje.

Subjectief

Twee jongens aan een keukentafel:

Vandaag nog eens wat achterstallige foto's kunnen verwerken. Dat smaakt naar meer.

Nog maar een paar tienduizend te gaan.

Een open geest, enz

Ambitieus plan: ik ga Atlas Shrugged lezen.

Een mens moet mee zijn met zijn tijd, en niet altijd enkel lezen wat hij graag wilt horen.

Benieuwd of ik op bladzijde twaalf geraak (enfin, het epub equivalent ervan).

Toekomst

De Momis heeft van de Sint een wekker-vol-knopjes gekregen.

Je kan er eventueel het uur op zien, maar ook muziekjes op spelen en er zit zelfs een madamme Soleil knopje op. De toekomst aan zijn vingertoppen!

Duw op het knopje terwijl je je vraag stelt, en dan antwoordt het ding iets als "Ja zeker!" "Misschien wel!" "Ik vrees van niet..." (als het ding verkeerd antwoordt, dan vraag je dezelfde vraag snel opnieuw, dat wist hij al meteen, zonder dat iemand het hem leerde).

Zo sta ik in de keuken met de Sponzen Eega te bespreken wat we die avond zouden eten.
Grote oren in de living vangen dat gesprek op, en sluipen vervolgens tot aan het keukentafeltje.

Momis: "Computer, gaan we vanavond frietjes eten?"
Het ding: "Beslist!"
Momis: "Ben je zeker dat papa frietjes gaat halen?"
Het ding: "Maar Natuurlijk!"

Een gevaarlijk wapen in de verkeerde handen.

Persoonlijke ruimte

[hieronder stond eerst "enorme negerin", maar dat is erg onbeleefd]

Sneeuwvrijdag.

Ik zit in een overvolle treincoupé bil aan bil.  Warm, ja, maar recht in de personal space van de dame ernaast. Niet te negeren, dus wisselen we enkele woorden: hoe de weermannen de sneeuw met 15cm overdreven, spijtig genoeg, omdat ze de vorige keer zoveel kritiek kregen.

Zo leer je elkaar een beetje kennen, dan word je een beetje vrienden. Vrienden mogen in die persoonlijke ruimte een zone dichter naderen, zonder dat het geneert. Het helpt.

In Zaventem stapt een hele garde reizigers uit, dus slip ik snel naar de bank aan de overkant van het gangpad, vriendelijk moemelend: "Gelukkig dat er zoveel mensen op vakantie gaan!".

Waarop een grote zwarte dame zich gezellig neerploft op mijn oude plaatsje, koffer naast de knie. Van mijn bankgenote blijft niet meer dan een oog over dat een tikje wanhopig lijkt te zeggen: "Ik vind dat precies eerder van niet."

Associatie

Soms wordt een mens zijn geest vervuild door associatie.

Vriend M. stuurde de link door naar het Man Bijt Hond filmpje over "Prono met een verhaal".

30 seconden later zie ik een mailtje van het meisje aan ons onthaal, met de boodschap (de Sint is in het land) "Er staat voor iedereen wat lekkers klaar bij het onthaal.".

En ik bedacht spontaan: zo heb ik nog niet vaak een van mijn collega's zichzelf horen beschrijven.

Hm. Speculoos dus.

Sleep is overrated

Woensdag 5 december, 20h00: "Kom jongens, naar ulle bed. En morgen niet voor 6 uur er uit komen, hé."

Donderdag 6 december, 5h59m59: stilte.


Donderdag 6 december, de rode letters van de wekker springen op 6:00. Gebonk op de deur.  "Wij zijn wakker!!"

Denk goed na voor je je kinderen de klok leert lezen.

En ja, wij zijn fundamentalisten.  Voorlopig toch nog.

Houtloek

Net ontdekt: mijn outlook heeft een voorkeur voor @gmail adressen om in de spambox te smijten. Waaronder de reminders die ik mezelf toestuur onder de vorm van takenlijstjes (of mails van collega's die hun gmail gebruiken).

Vermoedelijk heb ik ooit eens iets verkeerd ingesteld.

Ofwel is de computer slimmer dan ondergetekende en zijn mijn mails echt wel spam.

Geheugen

Het internet heeft een lang geheugen, zo zegt men ons. En in zekere zin zal dat zo wel zijn.
Je kan altijd de dingen die je aan het vergeten bent opzoeken, voorlopig toch nog, op dat net.

Nu was ik zonet efkes twee mensen aan het opzoeken (een ex-collega en iemand anders) die vroeger al niet op het internet terug te vinden waren.  De eerste bijna niet (een licentiaatsthesis uit de jaren heel stillekes over karakteristieken en verdelingen en een entry uit een telefoonboek is alles). De tweede helemaal niet. Bevreemdend niet.

Tenminste, dat denk ik. Want ik ben zijn naam min of meer vergeten.

En geen internet dat mij kan helpen.

[conclusie: het menselijk geheugen reikt ruw geschat 30 jaar terug. Het interweb bestaat in 2024 ongeveer 30 jaar. Dan pas zullen we weten wie de dingen het langste onthoudt.]

[en dat van die onbestaande internetmens, dat houden we wel eens te goed]