Poezie

Ik ben, als zovelen, opgevoed met boeken en gedichten die ervoor gezorgd heb dat ik de neiging heb om méér waarheid toe te dichten aan het geschreven woord dan aan het andere.

En dat mijn visie op het leven soms wat te romantisch is, of te lyrisch alleszins.

Zo kwam ik vanochtend met een duffe kop beneden en zag de baby verzadigd op de schoot van zijn moeder zitten, terwijl de hond er zijn kop aaiklaar had naast gelegd. Toen ik ze alle drie een kusje wilde geven, wierp de baby mij een blik toe die ik niet goed onder woorden kon brengen.

Het zag er uit als "ik zit hier heerlijk; perfect; moge de tijd blijven stilstaan; zalig; celestiaal; de hemel gevangen in een moment; verstoor ons niet; breng geen rimpels aan op dit meer in perfecte zen!".

Maar dat was het niet, toch niet helemaal.

Na een slok koffie besefte ik wat de echte betekenis was, van die blik tijdens mijn kusje.

"Rot op."

Dat was het. Schattig!

[update: hij moet blijkbaar deze blogpost gelezen hebben, want de dag erna zat hij met een gezellige kom-er-knusje-bij-blik te grijnzen.]