Sponzen Ridder

dit is steeds meer een blog, dan wel een homepage

dinsdag, februari 19, 2008

Gasthuisberg

Ik ben gezegend met een goede engelbewaarder wanneer het om ongevallen gaat. Behoudens een fietsongeval - geheel in lijn met dit blogje, maar dat moet u mij vrijdag maar zelf vragen - en drie bevallingen ben ik nog maar één keer zelf op de spoedgevallen terechtgekomen.

Op Computerwetenschappen voetbalden we met de assistenten regelmatig tegen een selectie van studenten. Tegenstanders met noppen onder de zolen, u kent dat wel. Ik brak mijn enkel.

Als een echte macho-held ben ik toen uiteraard zelf naar Gasthuisberg gereden, enkel op een linkervoet (tip van de dag).

Vorige zondag was de Momis (17m) in de speeltuin nijver en flink op en af een glijbaan aan het kruipen, toen ik mijn rug naar hem draaide om dochterlief iets uit te leggen. Anderhalve meter lager kwakte hij tegen de grond - head first, vermoedelijk. Hij wilde eens proberen of hij ook langs opzij eraf kon. Plof.

Dat is serieus schrikken, vooral als je kind daarop *niet* huilt. Dan weet je dat het ernstig is. Het vel aan zijn schouder stulpte uit, alsof er een extra arm ongeduldig probeerde te ontsnappen.

Normaal gezien ben ik redelijk cool en rationeel in die dingen, maar sinds zondag weet ik: verschieten + schuldgevoel = paniek. Dus zijn we (ik) als een gek naar Gasthuisberg gespurt. De macho-held was bij deze in geen velden of wegen te bekennen.

[in de spoed is de ontwrichte schouder er spontaan terug ingefloepst - dat heb je met baby's die niet stil willen zitten - en bleek er zelfs niks gebroken te zijn]


4 Comments:

At 9:32 a.m., Anonymous Anoniem said...

Al spelend met Dochter tijdens een vakantie waarschijnlijk ook zoiets voorgehad. Zo wat met haar zitten rondzwieren en zo, tot ze opeens begon te huilen. En maar niet stopte. En 's avonds armpje nog altijd niet wou bewegen. Ik met haar naar de kliniek. Huilen toen ze haar arm moest strekken om er een röntgenfoto van te nemen. En toen plots gedaan. Door de arm te strekken alles waarschijnlijk plots weer in orde geschoten. Niets te zien op foto's. Dochter weer blij. Ik durf wel niet meer zwieren...

 
At 6:52 p.m., Anonymous Anoniem said...

Dan ook maar uit ervaring sprekende:
1) niks gevaarlijker dan hopen dat de schouder zelf wel zijn ding doen, voor het zelfde geld schiet der een zenuwtje of spiertje mee tussen

2) Hoewel het achteraf lijkt alsof het allemaal perfect inorde komt, zijn de gewrichtsbanden gerokken met gevaar op een 2de/3de/4de ... xde ontwrichting. Niemand aan te raden, gezien er weinig pijnen tegen over een ontwricht lichaamsdeel op kunnen.

Train die armspiertjes van Momis dus maar, zodat die surrogaat-gewrichtsband kunnen spelen ...

 
At 9:46 p.m., Blogger Sponzen ridder said...

Dat van dat trainen zeiden ze in GHB ook, maar ik weet niet goed wat erbij in te beelden.

Ik durfde die arm er toch zelf niet terug induwen (gesteld dat er iets gebroken is enzo)

 
At 11:44 a.m., Anonymous Anoniem said...

Wij hebben hier ook al wat ervaring met ontwrichte armpjes: voor de twee oudste dochters zijn we in totaal al een 7 keer naar GHB geweest. Daar hebben ze me al een aantal keren uitgelegd hoe dat zelf te 'repareren', maar meer dan eens zachtjes proberen heb ik toch nog nooit gedurfd...

 

Een reactie posten

<< Home