Nog

Ik kan niet tegen het woord nog. En nog wel in combinatie met een vraagteken. Ik bedoel dan, zoals in betekenisloze uitspraken als:
- Spelen de kinderen vandaag nog wel?
- Kennen de mensen vandaag hun buren nog?
- Hebben de mensen nog tijd voor elkaar?
- ....
De varianten zijn eindeloos en immer suggestief. Vroeger, ja wij in onze tijd, wij speelden nog echt. Wake up.
De favoriete vraag van de afgelopen dagen - een doodgeschopte treinbestuurder later - is "Hebben wij mensen nog genoeg burgerzin?" Alleen al het intikken van dit zinnetje jaagt mij op de kast. Vroeger had nl. ook zijn nadelen. Zo kon je als volwassene andermans kinderen probleemloos terecht wijzen (als onderwijsmens heb ik die afwijking vandaag nog), maar de (koran)scholen die de opvoedkundige technieken van vroeger nog toepassen, krijgen wel gevangenisstraffen. Het is ook nooit goed.

Maar over die burgerzin gesproken.
Gisteren renden K. en ik - elk met een volle buggy - naar de bushalte. Ongeveer 50 meter voor de halte - helaas ! - haalt de bus ons in. Te laat! Of toch niet? Vriendelijk stopt de chauffeur middens de steenweg en gebaart ons om ter plekke op te stappen. Voila.

note: natuurlijk is gezaag soms geestig. Gisteren hoorde ik een weet-ik-wat-filosoof op Radio 1 vertellen dat (volgens K. is het trouwens helemaal waar) "het op de bus voornamelijk migranten zijn die spontaan hun plaats afstaan aan een zwangere vrouw. Dat zijn dan de slecht geïntegreerde allochtonen." :-)
Hij zei ook nog wel iets dieps: "als je mensen een uitkering geeft en niet de kans om in ruil iets terug te doen, dan ontwricht je een belangrijk maatschappelijk principe, nl. dat van de reciprociteit. (een mens voelt zich pas nuttig in een relatie als hij iets kan bijdragen)." De rest van zijn interventie was een opeenstapeling van holle clichés en nietszeggende gemeenplaatsen.